Full moon
Door: irisdekoning
Blijf op de hoogte en volg Iris
10 Maart 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Met z'n alle een leons busje gepropt, zitten we luidkeels mee te zingen met 'I'm the one' om in de stemming te komen. Aan de rechter kant zakt de zon roodgloeiend de zee in, aan de linker kant zie je de maan langzaam maar zeker tevoorschijnkomen, en kijk je vooruit, dan zie je lions head steeds dichterbij komen.
Al een maand zaten we op full moon te wachten om ons aan deze tocht te wagen. Vorige keer ging het niet door, omdat het te hard waaide. Stapte je echter deze dag het appartement uit, dan werd het zicht je meteen ontnomen door al het haar dat alle kanten werd opgeblazen. Je hoorde de wind voorbij gieren en brullen en keek je naar Table mountain, dan zag je een deken van wolken die als een waterval naar beneden leek te stromen. Veel mensen zeiden dan ook dat het ook die dag gekkenwerk zou zijn om de berg te beklimmen, aangezien je er dan half vanaf zou worden geblazen. Dit hield ons echter niet tegen, dus met een hele groep die we hebben overgehaald, zijn we op pad gegaan. Met het mooiste uitzicht ooit als beloning voor ons doorzettingsvermogen!
Bij het eerste deel van de wandeling was het nog redelijk licht, aangezien het rozige strijklicht van de net achter de horizon verdwenen zon, ons pad verlichtte. Het optimisme zat nog goed in, waardoor we dan ook met de hele groep het eerste deel naar boven gingen RENNEN.. Na 1 minuut lagen mieke en ik al half dood op de grond, waarna we maar besloten de fanatiekelingen hun gang te laten gaan en wij in plaats van veel te sportief te doen, meer aandacht gingen besteden aan het adembenemende uitzicht. Met een lach op m'n gezicht die ik maar niet weg kon krijgen, genoot ik van de rust die de zee van oranje lichtjes in Kaapstad uitstraalde, van de maan die zo mooi was dat het leek alsof je er naar toe werd getrokken, van de zee die met de geweldige kleuren van de zonsondergang overging tot lucht, van de Table mountain waarbij de wolken als een hypnotiserende waterval over de rand heen leken te stromen en later op onze trip van de geweldige sterrenhemel die tevoorschijn kwam. Na een half uur bijna helemaal alleen met z'n tweën te hebben gelopen, kwamen we opeens half in de file terecht van mensen die terug aan het klimmen waren; vervelende toeristen die allemaal zo'n irritant fel hoofdlampje hadden, waardoor je helemaal verblind werd als ze je aankeken, waarna je op de tast je weg verder moest gaan vinden. Blijkbaar waren we niet de enige met dit geweldige idee, want we zijn op de hele route duizenden mensen tegen gekomen. De frustraties verdwenen echter weer als sneeuw voor de zon naarmate we de top bereikten. Met een fles wijn hebben we daar meer dan een uur van het uitzicht zitten te genieten. Het was zo mooi ( en er stond zo weinig wind ) dat we zin hadden om daar gewoon te overnachten.. Met tegenzin zijn we echter weer aan de afdaling begonnen. Het was inmiddels zo donker geworden dat je amper een hand voor ogen zag, maar met het schijnsel van de maan hebben we heelhuids leons busje bereikt en zijn we rond een uur of half 1 's nachts uitgeput, maar voldaan, ons bed ingedoken.
Voor de rest hebben we deze week natuurlijk ook weer hard gewerkt. Het zwembad was alleen deze week weer niet in orde, dus hebben we 1 van de 2 dagen dat we zwemles zouden moeten geven, een soort sportdag georganiseerd. Bang dat de kindjes weer net zo chagrijnig zouden zijn als bij girlsday toen ze niet konden zwemmen, hebben we 12 spelletjes bedacht om ze geen tijd te geven om zich te vervelen. 12 spelletjes in de brandende zon, maar het water vergeten.. Slim.. Uiteindelijk wel een leuke dag gehad, waarbij we van de 12 spelletjes er maar 2 hadden gedaan en daarna heerlijk over zijn gegaan op voetbal en BASKETBAL. Yeay! De andere dag hebben we ze meegenomen naar het strand, om ze daar een beetje in de zee te laten spelen. Eén meisje was zo bang voor de golven dat ze er niet in durfde, maar aan de hand van mij hebben we samen dapper een paar golven overmeesterd! ( telkens als er een golf kwam sprong ze half op m'n rug, zodat ze niet eens nat werd hehe )
Je gaat je hier steeds meer hechten aan de kindjes. Ze zijn zo ontzettend leuk. Willen altijd knuffelen, de jongens zitten altijd met je te flirten.. Een jongetje van 10 die zegt dat hij met je wilt trouwen, een ander jongetje die maar de hele tijd kusjes op je wang geeft en weer een ander die gewoon concludeert dat ik zijn vriendin ben. Was het maar zo simpel in Nederland haha.
Verder ook de mindere kanten van het schooltje meegemaakt. Nietsvermoedend keek ik uit het raampje en zat ik naar de leraar te kijken; zie je hem met een stok tussen de schoolbankjes lopen, zomaar in het wilde weg kindjes te slaan. Alles wat je ook maar enigszinds van normen en waarden hebt geleerd, schreeuwt dat je ernaartoe moet rennen en hem eens flink moet laat merken hoe oneens je het er hier mee bent. Aan de andere kant zijn we er al voor gewaarschuwd dat voorkwam en hebben ze ons gezegd dat we er niks aan konden doen. Als we er iets van zouden zeggen, zouden we er in eerste instantie niks mee opschieten en ten tweede zouden we het project dan in gevaar brengen, waardoor we nog verder van huis zijn.. Met pijn in m'n hart en een vuist die jeukte, keek ik dan ook de andere kant op; het geluid van de stok die werd geslagen, doorgalmend in m'n oren.
Nog maar één weekje in Salty's en dan zit het project er alweer op en gaan we door naar Johannesburg. De voorbereidingen zijn al in volle gang, aangezien we een tent willen gaan kopen om kosten te besparen. ( het geld is op de een of andere manier iets sneller gegaan dan we gepland hadden.. ) Dus het laatste weekje hier in m'n onderhand thuis gewordende plek is al van start gegaan :/
Al een maand zaten we op full moon te wachten om ons aan deze tocht te wagen. Vorige keer ging het niet door, omdat het te hard waaide. Stapte je echter deze dag het appartement uit, dan werd het zicht je meteen ontnomen door al het haar dat alle kanten werd opgeblazen. Je hoorde de wind voorbij gieren en brullen en keek je naar Table mountain, dan zag je een deken van wolken die als een waterval naar beneden leek te stromen. Veel mensen zeiden dan ook dat het ook die dag gekkenwerk zou zijn om de berg te beklimmen, aangezien je er dan half vanaf zou worden geblazen. Dit hield ons echter niet tegen, dus met een hele groep die we hebben overgehaald, zijn we op pad gegaan. Met het mooiste uitzicht ooit als beloning voor ons doorzettingsvermogen!
Bij het eerste deel van de wandeling was het nog redelijk licht, aangezien het rozige strijklicht van de net achter de horizon verdwenen zon, ons pad verlichtte. Het optimisme zat nog goed in, waardoor we dan ook met de hele groep het eerste deel naar boven gingen RENNEN.. Na 1 minuut lagen mieke en ik al half dood op de grond, waarna we maar besloten de fanatiekelingen hun gang te laten gaan en wij in plaats van veel te sportief te doen, meer aandacht gingen besteden aan het adembenemende uitzicht. Met een lach op m'n gezicht die ik maar niet weg kon krijgen, genoot ik van de rust die de zee van oranje lichtjes in Kaapstad uitstraalde, van de maan die zo mooi was dat het leek alsof je er naar toe werd getrokken, van de zee die met de geweldige kleuren van de zonsondergang overging tot lucht, van de Table mountain waarbij de wolken als een hypnotiserende waterval over de rand heen leken te stromen en later op onze trip van de geweldige sterrenhemel die tevoorschijn kwam. Na een half uur bijna helemaal alleen met z'n tweën te hebben gelopen, kwamen we opeens half in de file terecht van mensen die terug aan het klimmen waren; vervelende toeristen die allemaal zo'n irritant fel hoofdlampje hadden, waardoor je helemaal verblind werd als ze je aankeken, waarna je op de tast je weg verder moest gaan vinden. Blijkbaar waren we niet de enige met dit geweldige idee, want we zijn op de hele route duizenden mensen tegen gekomen. De frustraties verdwenen echter weer als sneeuw voor de zon naarmate we de top bereikten. Met een fles wijn hebben we daar meer dan een uur van het uitzicht zitten te genieten. Het was zo mooi ( en er stond zo weinig wind ) dat we zin hadden om daar gewoon te overnachten.. Met tegenzin zijn we echter weer aan de afdaling begonnen. Het was inmiddels zo donker geworden dat je amper een hand voor ogen zag, maar met het schijnsel van de maan hebben we heelhuids leons busje bereikt en zijn we rond een uur of half 1 's nachts uitgeput, maar voldaan, ons bed ingedoken.
Voor de rest hebben we deze week natuurlijk ook weer hard gewerkt. Het zwembad was alleen deze week weer niet in orde, dus hebben we 1 van de 2 dagen dat we zwemles zouden moeten geven, een soort sportdag georganiseerd. Bang dat de kindjes weer net zo chagrijnig zouden zijn als bij girlsday toen ze niet konden zwemmen, hebben we 12 spelletjes bedacht om ze geen tijd te geven om zich te vervelen. 12 spelletjes in de brandende zon, maar het water vergeten.. Slim.. Uiteindelijk wel een leuke dag gehad, waarbij we van de 12 spelletjes er maar 2 hadden gedaan en daarna heerlijk over zijn gegaan op voetbal en BASKETBAL. Yeay! De andere dag hebben we ze meegenomen naar het strand, om ze daar een beetje in de zee te laten spelen. Eén meisje was zo bang voor de golven dat ze er niet in durfde, maar aan de hand van mij hebben we samen dapper een paar golven overmeesterd! ( telkens als er een golf kwam sprong ze half op m'n rug, zodat ze niet eens nat werd hehe )
Je gaat je hier steeds meer hechten aan de kindjes. Ze zijn zo ontzettend leuk. Willen altijd knuffelen, de jongens zitten altijd met je te flirten.. Een jongetje van 10 die zegt dat hij met je wilt trouwen, een ander jongetje die maar de hele tijd kusjes op je wang geeft en weer een ander die gewoon concludeert dat ik zijn vriendin ben. Was het maar zo simpel in Nederland haha.
Verder ook de mindere kanten van het schooltje meegemaakt. Nietsvermoedend keek ik uit het raampje en zat ik naar de leraar te kijken; zie je hem met een stok tussen de schoolbankjes lopen, zomaar in het wilde weg kindjes te slaan. Alles wat je ook maar enigszinds van normen en waarden hebt geleerd, schreeuwt dat je ernaartoe moet rennen en hem eens flink moet laat merken hoe oneens je het er hier mee bent. Aan de andere kant zijn we er al voor gewaarschuwd dat voorkwam en hebben ze ons gezegd dat we er niks aan konden doen. Als we er iets van zouden zeggen, zouden we er in eerste instantie niks mee opschieten en ten tweede zouden we het project dan in gevaar brengen, waardoor we nog verder van huis zijn.. Met pijn in m'n hart en een vuist die jeukte, keek ik dan ook de andere kant op; het geluid van de stok die werd geslagen, doorgalmend in m'n oren.
Nog maar één weekje in Salty's en dan zit het project er alweer op en gaan we door naar Johannesburg. De voorbereidingen zijn al in volle gang, aangezien we een tent willen gaan kopen om kosten te besparen. ( het geld is op de een of andere manier iets sneller gegaan dan we gepland hadden.. ) Dus het laatste weekje hier in m'n onderhand thuis gewordende plek is al van start gegaan :/
-
10 Maart 2012 - 16:27
Annemarie Uitt.:
Wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt he? ;-) Kan me voorstellen dat het ontzettend lastig is als je een leraar een kind ziet slaan, en je mag niets doen. Dat gaat echt tegen je gevoel in. Nu nog een week, en dan lekker naar Johannesburg! Gaaf hoor. Veel succes deze week, en hopelijk horen we gauw weer van je!
Liefs, Annemarie -
10 Maart 2012 - 16:31
MammaLin:
Ha, dit keer ben ik de eerste met mijn reactie!!!!
Wat een mooi verhaal wer over deze romantische vollemaanstocht! Jullie zijn heel sportief bezig!
Wat die plannen betreft om te gaan kamperen ipv hostels tijdens de trip van Kaapstad naar Jo'burg: daar moeten we het nog even over hebben!
Veelliefs van mij en ik mis je!!!!! -
10 Maart 2012 - 16:32
MammaLin:
....Annemarie, je bent me tóch weer voor! -
10 Maart 2012 - 16:49
Daddy:
Hoi Schat; kom nu regematig in mijn agenda tegen; 5 april - Iris ophalen. Ik kijk er naaruit, maar jij hebt gelukkig nog een mooie tijd te gaan.
Maandag naar Milaan naar Ferrero. Kijken of ze daar nog wat nodig hebben. Verder veel weggeweest afgelopen weken. Vanaf april wordt het wat rustiger - denk ik.
Liefs, pap -
10 Maart 2012 - 21:33
Annemarie Uitt.:
Sorry Lin...... :-) -
11 Maart 2012 - 18:28
Irritante:
Ha nichtje, wat heb je weer een mooi verhaal geschreven! Zuid-Afrika komt steeds hoger op het reisverlanglijstje te staan. Wat een vreselijk iets, dat kinderen daar nog geslagen worden. Ik zou het moeilijk vinden om dat aan te moeten zien.
Veel plezier weer voor de komende tijd! Een dikke kus en knuffel van je Irritante (en ook je Idioom) -
29 Maart 2014 - 10:33
Joris :
Wat schrijf je goed Iris!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
