the adventure of the Dutchies
Door: irisdekoning
Blijf op de hoogte en volg Iris
16 Februari 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Het was vrijdag avond, de zon was roodgloeiend en stond op het punt te verdwijnen achter de Tafelberg. Samen met Rebecca en Jannemiek jogdenwe over het strand, onze blote voeten diep wegzakkend in het zand waardoor we maar met moeite vooruit kwamen. Desondanks leek het alsof we zo naar Kaapstad zelf konden rennen. We zitten nu in Table View en ons vorige hostel was in Seapoint, zo’n 25 kilometer hier vandaan. Vanaf het strand kon je het al bijna zien liggen. Zo ontstond dan ook spontaan het idee om de volgende dag naar ons crappy hostel van de vorige keer te wandelen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een goede bodem te hebben gelegd met het geweldige eten van de van ‘ the neighbourgoods market’ en veel opmerkingen hebben aangehoord dat we gek waren om zo ver te lopen, hebben we onze rugzakken ingepakt en zijn we op weg gegaan. De eerste 2 uur waren geweldig; aan één stuk doorgelopen, lekker weer en heerlijk op het strand. Daarna begon het weer te betrekken, begon het langzaam te miezeren, hadden we honger en moesten we naar de wc.. Gelukkig kwamen we een gebouwtje tegen waar we snel naar de wc konden en na ook weer onze dagelijkse portie van boterhammen met pindakaas te hebben geconsumeerd, konden we er weer helemaal tegenaan. Er verscheen zelfs weer een baan blauwe lucht, alsof het weer ons weer aanmoedigde verder te gaan. Na 3 uur stuitte we opeens op een rivier die onze weg blokkeerde. Gefrustreerd kwamen we erachter dat het ons ontzettend veel tijd zou gaan kosten om er helemaal omheen te gaan lopen, dus als echte avonturiers kwam al snel het idee om hem gewoon over te steken. In bikini en met onze rugzakken boven ons hoofd zijn we het ijskoude water overgestoken, wat ons veel bekijks opleverde. Er werden zelfs foto’s gemaakt vanuit de hotels tegenover de rivier, dus als je ergens in een krant foto’s tegenkomt van 3 meisjes die de rivier oversteken: ‘Ja, dat zijn wij.’ Niet veel later kwam de volgende barrière: Het strand stopte hier en ging over tot een spoorlijn. Op blote voeten klommen we over de rotsen om te verkennen of er een mogelijkheid was om deze over te steken om toch verder te gaan. Overal waar we keken waren echter hekken en nog meer hekken. Na zelfs nog even te hebben overwogen deze over te klimmen, zijn we toch met tegenzin weer een heel stuk terug gelopen over het strand, totdat we een andere weg vonden. Hier begon het tweede deel van de reis, het deel wat niet over het strand was, maar meer naast de snelweg. Langzaam begonnen we moe te worden, ging alles pijn doen en begon het donker te worden. Wat we in eerste instantie dachten dat maar 3 uurtjes zou gaan duren, duurde nu al 5 uur. Met kampliedjes, muziek van Rebecca’s i-pad en veel geklets, hebben we toch lang de spirit hoog gehouden. Echter, toen we opeens langs een township liepen en het al helemaal donker was geworden, begonnen we toch wel een beetje sneller te lopen.. Het ene moment zie je opeens iemand met een houten deur de snelweg oversteken, het andere moment ligt er opeens iemand 3 meter van je af in een hoekje te slapen en het volgende moment roepen zwervers je na.. Niet heel fijn.. We waren dan ook erg blij we toen we eindelijk in de bewoonde wereld kwamen. Aan een politieagent de weg gevraagd, maar die zat ons maar raar aan te kijken toen we zeiden dat we niet de taxi wouden nemen, maar verder wouden gaan lopen. We waren nu echter zo ver gekomen, dat het allemaal verspilde moeite zou zijn geweest als we nu zouden opgeven, dus we gingen stug door.
Rond een uur of half 10 kwamen we eindelijk in de straat van het hostel. Blij, maar half kruipend, mank en uitgeput kwamen we na uren gewandeld te hebben het hostel binnen gestrompeld. Het leek alsof we al in geen dagen meer hadden gegeten en in het hostel was niet meer te vinden dan cornflakes. Een stukje pizza lag er als leftover verloren bij op de keukentafel en je zag ons er met water in de mond naar staren. Aangezien we de marteling niet meer uit konden houden zijn we nadat we de spullen hebben gedumpt, meteen een restaurant op gaan zoeken. Het restaurant was niet meer dan 2 minuten daarvandaan, maar het leek alsof we weer helemaal terug moesten lopen naar saltycrax.. Na even gezeten te hebben doen alle spieren in heel je lichaam pijn. Half door Rebecca te zijn gedragen, kwamen we eindelijk in het restaurant aan. Als hongerige beren zaten we daar alles binnen een record tijd naar binnen te werken. Het was zo erg dat de serveerster ons zelfs uit zat te lachen. Wat een bevrijding ook om na al die uren je schoenen uit te kunnen trekken! Dus even een korte omschrijving van de situatie: Wij met z’n 3en aan het tafeltje, allemaal met onze schoenen uit, half hangend over de tafel met het rietje van de cola nog net in je mond kunnen houden, amper een normaal gesprek kunnen voeren en soms ongecontroleerd opeens een lachbui hebben. Binnen een uur waren we weer in het hostel ( geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen weer terug te komen ) en hebben we nog eventjes zitten socializen beneden. Voor zover dat nog mogelijk was althans. Er kwam geen zinnig woord meer over m’n lippen. Toen was het toch echt tijd om een slaapplaats te gaan zoeken en dan bedoel ik ook echt Zoeken. We kwamen op de neighbourgood market de huisbaas tegen die ons vertelde dat er nog plaats voor ons zou zijn. Hij bleek echter niet de huisbaas meer te zijn.. Ondertussen was het al een uur of 12 en waren er al heel veel mensen gaan slapen. Met het licht van de i-pad zijn we zo de kamers af gaan zoeken voor een bed dat nog redelijk te beslapen viel, desnoods gingen we op de bank slapen! Na lang zoeken vonden we dan eindelijk 3 lege bedjes en zijn we binnen een paar seconden in slaap gevallen om daarna weer aan de terugreis te moeten beginnen. Mijn voeten, benen, kont en eigenlijk gewoon heel mijn lichaam, was het daar echter niet mee eens. Daarom hadden de compromis gemaakt om het saaie stuk langs de snelweg met de bus te doen en dan vanaf het strandgedeelte weer dapper op blote voeten verder te gaan. Bussen hier in Zuid-Afrika doen het echter allemaal lekker op z’n Afrikaanse gemakje. Na een half uur te hebben staan wachten bij de bushalte hebben we ons overgegeven en zijn we één van de minibusjes gestapt. Erg comfortabele rit gehad, waarbij ik me vast moest houden aan het raam, omdat ik anders het gevoel had dat de stoel af zou breken. Tevens ook een vies mannetje half op schoot gehad die me vroeg of ik nog ‘available’ was en dat ik er waarschijnlijk erg goed uitzag ik bikini..dussssss. Uiteindelijk heeft de boogyman ( de chauffeur ) ons wel netjes afgezet op bestemming en zijn we vanaf daar weer verder gaan lopen.
Het was een geweldige ervaring, maar dit was typisch een geval van ‘eens, maar nooit meer!’
De volgende dag begon de werkweek weer, alleen is dat voor mij maar een weekje van 1 dag geworden, omdat ik nu al 3 dagen achtereen ziek ben :/ Heel fijn op vakantie..
Gister nog wel naar een voetbalwedstrijd in het voetbalstadium van Kaapstad geweest, waar ook de world cups zijn gespeeld. Half aan de drugs en met een zonnebril op om m'n lijkbleke gezicht te verbergen, hebben we een geweldige tijd gehad. De wedstrijd was tussen 'Ajax kaapstad' en 'Platinum'. Ze konden er niks van... Natuurlijk waren wij voor Ajax, maar helaas stond het na 90 minuten 2-1 voor Platinum met nog maar 5 minuten extra speeltijd te gaan. Wauw.. Geen idee hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar na die 5 minuten stond het 3-2 voor Ajax! Totaal geen stem meer over van het juichen en gillen, de sfeer was echt geweldig!
Op naar de volgende week!
Love to u all
Zo gezegd, zo gedaan. Na een goede bodem te hebben gelegd met het geweldige eten van de van ‘ the neighbourgoods market’ en veel opmerkingen hebben aangehoord dat we gek waren om zo ver te lopen, hebben we onze rugzakken ingepakt en zijn we op weg gegaan. De eerste 2 uur waren geweldig; aan één stuk doorgelopen, lekker weer en heerlijk op het strand. Daarna begon het weer te betrekken, begon het langzaam te miezeren, hadden we honger en moesten we naar de wc.. Gelukkig kwamen we een gebouwtje tegen waar we snel naar de wc konden en na ook weer onze dagelijkse portie van boterhammen met pindakaas te hebben geconsumeerd, konden we er weer helemaal tegenaan. Er verscheen zelfs weer een baan blauwe lucht, alsof het weer ons weer aanmoedigde verder te gaan. Na 3 uur stuitte we opeens op een rivier die onze weg blokkeerde. Gefrustreerd kwamen we erachter dat het ons ontzettend veel tijd zou gaan kosten om er helemaal omheen te gaan lopen, dus als echte avonturiers kwam al snel het idee om hem gewoon over te steken. In bikini en met onze rugzakken boven ons hoofd zijn we het ijskoude water overgestoken, wat ons veel bekijks opleverde. Er werden zelfs foto’s gemaakt vanuit de hotels tegenover de rivier, dus als je ergens in een krant foto’s tegenkomt van 3 meisjes die de rivier oversteken: ‘Ja, dat zijn wij.’ Niet veel later kwam de volgende barrière: Het strand stopte hier en ging over tot een spoorlijn. Op blote voeten klommen we over de rotsen om te verkennen of er een mogelijkheid was om deze over te steken om toch verder te gaan. Overal waar we keken waren echter hekken en nog meer hekken. Na zelfs nog even te hebben overwogen deze over te klimmen, zijn we toch met tegenzin weer een heel stuk terug gelopen over het strand, totdat we een andere weg vonden. Hier begon het tweede deel van de reis, het deel wat niet over het strand was, maar meer naast de snelweg. Langzaam begonnen we moe te worden, ging alles pijn doen en begon het donker te worden. Wat we in eerste instantie dachten dat maar 3 uurtjes zou gaan duren, duurde nu al 5 uur. Met kampliedjes, muziek van Rebecca’s i-pad en veel geklets, hebben we toch lang de spirit hoog gehouden. Echter, toen we opeens langs een township liepen en het al helemaal donker was geworden, begonnen we toch wel een beetje sneller te lopen.. Het ene moment zie je opeens iemand met een houten deur de snelweg oversteken, het andere moment ligt er opeens iemand 3 meter van je af in een hoekje te slapen en het volgende moment roepen zwervers je na.. Niet heel fijn.. We waren dan ook erg blij we toen we eindelijk in de bewoonde wereld kwamen. Aan een politieagent de weg gevraagd, maar die zat ons maar raar aan te kijken toen we zeiden dat we niet de taxi wouden nemen, maar verder wouden gaan lopen. We waren nu echter zo ver gekomen, dat het allemaal verspilde moeite zou zijn geweest als we nu zouden opgeven, dus we gingen stug door.
Rond een uur of half 10 kwamen we eindelijk in de straat van het hostel. Blij, maar half kruipend, mank en uitgeput kwamen we na uren gewandeld te hebben het hostel binnen gestrompeld. Het leek alsof we al in geen dagen meer hadden gegeten en in het hostel was niet meer te vinden dan cornflakes. Een stukje pizza lag er als leftover verloren bij op de keukentafel en je zag ons er met water in de mond naar staren. Aangezien we de marteling niet meer uit konden houden zijn we nadat we de spullen hebben gedumpt, meteen een restaurant op gaan zoeken. Het restaurant was niet meer dan 2 minuten daarvandaan, maar het leek alsof we weer helemaal terug moesten lopen naar saltycrax.. Na even gezeten te hebben doen alle spieren in heel je lichaam pijn. Half door Rebecca te zijn gedragen, kwamen we eindelijk in het restaurant aan. Als hongerige beren zaten we daar alles binnen een record tijd naar binnen te werken. Het was zo erg dat de serveerster ons zelfs uit zat te lachen. Wat een bevrijding ook om na al die uren je schoenen uit te kunnen trekken! Dus even een korte omschrijving van de situatie: Wij met z’n 3en aan het tafeltje, allemaal met onze schoenen uit, half hangend over de tafel met het rietje van de cola nog net in je mond kunnen houden, amper een normaal gesprek kunnen voeren en soms ongecontroleerd opeens een lachbui hebben. Binnen een uur waren we weer in het hostel ( geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen weer terug te komen ) en hebben we nog eventjes zitten socializen beneden. Voor zover dat nog mogelijk was althans. Er kwam geen zinnig woord meer over m’n lippen. Toen was het toch echt tijd om een slaapplaats te gaan zoeken en dan bedoel ik ook echt Zoeken. We kwamen op de neighbourgood market de huisbaas tegen die ons vertelde dat er nog plaats voor ons zou zijn. Hij bleek echter niet de huisbaas meer te zijn.. Ondertussen was het al een uur of 12 en waren er al heel veel mensen gaan slapen. Met het licht van de i-pad zijn we zo de kamers af gaan zoeken voor een bed dat nog redelijk te beslapen viel, desnoods gingen we op de bank slapen! Na lang zoeken vonden we dan eindelijk 3 lege bedjes en zijn we binnen een paar seconden in slaap gevallen om daarna weer aan de terugreis te moeten beginnen. Mijn voeten, benen, kont en eigenlijk gewoon heel mijn lichaam, was het daar echter niet mee eens. Daarom hadden de compromis gemaakt om het saaie stuk langs de snelweg met de bus te doen en dan vanaf het strandgedeelte weer dapper op blote voeten verder te gaan. Bussen hier in Zuid-Afrika doen het echter allemaal lekker op z’n Afrikaanse gemakje. Na een half uur te hebben staan wachten bij de bushalte hebben we ons overgegeven en zijn we één van de minibusjes gestapt. Erg comfortabele rit gehad, waarbij ik me vast moest houden aan het raam, omdat ik anders het gevoel had dat de stoel af zou breken. Tevens ook een vies mannetje half op schoot gehad die me vroeg of ik nog ‘available’ was en dat ik er waarschijnlijk erg goed uitzag ik bikini..dussssss. Uiteindelijk heeft de boogyman ( de chauffeur ) ons wel netjes afgezet op bestemming en zijn we vanaf daar weer verder gaan lopen.
Het was een geweldige ervaring, maar dit was typisch een geval van ‘eens, maar nooit meer!’
De volgende dag begon de werkweek weer, alleen is dat voor mij maar een weekje van 1 dag geworden, omdat ik nu al 3 dagen achtereen ziek ben :/ Heel fijn op vakantie..
Gister nog wel naar een voetbalwedstrijd in het voetbalstadium van Kaapstad geweest, waar ook de world cups zijn gespeeld. Half aan de drugs en met een zonnebril op om m'n lijkbleke gezicht te verbergen, hebben we een geweldige tijd gehad. De wedstrijd was tussen 'Ajax kaapstad' en 'Platinum'. Ze konden er niks van... Natuurlijk waren wij voor Ajax, maar helaas stond het na 90 minuten 2-1 voor Platinum met nog maar 5 minuten extra speeltijd te gaan. Wauw.. Geen idee hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar na die 5 minuten stond het 3-2 voor Ajax! Totaal geen stem meer over van het juichen en gillen, de sfeer was echt geweldig!
Op naar de volgende week!
Love to u all
-
16 Februari 2012 - 14:12
Annemarie Uitt.:
Wat een geweldig verhaal weer Iris!! Dat is een pittige wandeling die jullie gemaakt hebben. Maar ik kan me voorstellen dat je je 's avonds in het donker toch niet meer zo prettig voelde. Volgende keer toch maar anders aanpakken denk ik....
Ik hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt, want ziek zijn terwijl je in een fantastisch land op avontuur bent is natuurlijk zonde!
Liefs, Annemarie -
16 Februari 2012 - 15:01
Willeke De Geus:
Hoi Iris,
Wat een avonturen! Onvergetelijk, maar ik zou toch maar een beetje voorzichtig zijn en weer heelhuids en gezond terug komen. Je weet ouwe tantes zijn altijd overbezorgd. Beterschap en nog veel plezier!
Groetjes, Willeke -
16 Februari 2012 - 16:52
Manouk!:
Wat een super verhaal=D Kan jij niet een boek schrijven dat legaal voor nederlands gelezen mag worden? Ik weet zeker dat ik hem dan zo uit heb!
Ik heb het idee dat ik naast je loop als ik je verhaal lees.
Morgen begint hier carnaval weer:)!
Snel beter worden en nog super super veel plezier
<3 -
16 Februari 2012 - 18:45
Inge:
Hoi Iris, Was dit een staaltje van jeugdig overmoed??? Volgens mij moet je wel heel hard lopen wil je 25 km in 3 uur lopen. Niet meer van die enge dingen doen hoor!
Beterschap, liefs! -
17 Februari 2012 - 09:49
Mammalin:
Wil je dat NOOOOIT meer doen, in het donker langs townships lopen!!!! Heb je een zonnesteek opgelopen ofzo.... -
17 Februari 2012 - 10:05
Daddy:
Ahum......alles is weer gezegd geloof ik.
Lieve schat; ik zie je graag heel terug. Heel veel beterschap en have - voorzichtige - fun.
Ben je al een beetje bruin?
Ciao -
17 Februari 2012 - 14:28
Mammalin:
Ben inmiddels een beetje bijgekomen van de schrik van een deel van je verhaal....Mooi om te lezen dat jullie zo ondernemend zijn, maar blijf je gezonde verstand gebruiken. En neem vooral de wijze adviezen van Pieter ter harte; hij weet waar hij over praat! Dus 's avonds niet alleen, ook niet met de 2 andere meiden, over straat in zulke omgevingen!!!
Ik hoop dat je je inmiddels weer beter voelt en dat je weer lekker mee kunt doen aan het programma. Lieve schat van me, pas goed op jezelf en heb veel plezier!
Dikke knuffel van je bezorgde moeder XXX
-
19 Februari 2012 - 13:54
Roxxx:
Woooow irish u guys are crazy! Maar wel geweldige avonturiers dan, zo moet het! Nog heeeeeeel erg veel plezier en wij smakken naar jouw terugkomst :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
