Still alive!

Op het moment ben ik weer veilig “thuis” in Saltycrax. Dit weekend zijn we met een hele groep naar Hermanus gereden om daar heerlijk vakantie te vieren, wat we na al dat zware werk wel nodig hadden (… ) Na de vorige dag een flinke houseparty te hebben gehad en weer vroeg op te hebben gestaan om nog een paar moordende golven te pakken, zaten we fris en fruitig in de auto gepropt op weg naar Hermanus. Een heerlijk hostelletje waar we met z’n 7en gezellig één kamer hadden. Heerlijk ’s avonds een pizzaatje gegeten op het strand met een prachtig uitzicht van de sterrenhemel. De volgende ochtend begon de dag met een heerlijk ontbijtje op het terras, hangmatje ernaast, het geluid van een kabbelend watervalletje. Heerlijk relaxt en weinig adrenaline-gevend dus. 3 Uur later stond ik met een hart dat bijna explodeerde bovenop een 12-meter hoge rots, op het punt om ervan af te springen. Het ziet er zo gemakkelijk uit; aftellen tot 0, niet naar beneden kijken, diep adem halen en gewoon springen. Op de een of andere manier ging het alleen wel steeds ergens fout in het proces.. Telkens wanneer mensen bij de 1 waren, leken m’n benen niet te reageren en bleven ze ergens ongemakkelijk hangen in een halve sprong, waarna ik bijna over de rand heen viel. Zo heb ik ongeveer een half uur mezelf geprobeerd moed in te praten, met als resultaat dat ik alleen maar banger werd. Uiteindelijk heb ik met de hulp van Steve ( die op een gegeven moment over meatpies ging praten om m’n gedachten ergens anders op te brengen haha ) de sprong gewaagd. Wauw! Met een keiharde gil kwam ik met een andrenalineboost in het water terecht. Geweldig! Ik ben zelfs weer naar boven geklommen om nog een keer te springen, maar dat was vooral omdat ik geen bewijs had op foto’s dat ik had gesprongen, dus ik Moest wel nog een keer…
Om de adrenaline een beetje uit ons systeem te krijgen, zijn we daarna naar een strandje gegaan om heerlijk te relaxen. Hermanus zit aan een andere oceaan, waardoor het hier rond de 10 graden warmer was. Het leek wel een paradijsje! Een klein strandje met rotsen omgeven, weinig mensen, heerlijk bodysurfen, beetje frisbeeën, rotsklimmen, zonnetje, moet ik nog meer zeggen? Na nog heerlijk ergens uiteten geweest te zijn, een rugbywedstrijd te hebben gekeken ( eruuuggg interessant.. ) en een beetje leven te hebben geblazen in het uitgaansleven hier, zat onze laatste dag er daar helaas alweer op. Nu is onze werkweek alweer volop begonnen.
Voor de rest hebben we nog samen met Pieter en Fanie een wijntour gedaan. Heerlijk! Nu kan ik me officieel een professional noemen hehe. In de eerste boerderij mochten we allemaal 3 wijnen kiezen, maar aangezien we met z’n 5en waren, hebben we rond de 15 wijnen naar binnen zitten werken. Natuurlijk wouden we het op de professionele manier doen, dus zaten we daar met z’n alle uitgebreid te ruiken, te slurpen, toastjes naar binnen werken en te discussiëren over welke wijn beter is en wat we nou precies proefden. Bij Miek en ik gingen de witte wijnen er goed in, vooral de chenin blanc. Rebecca hebben we echter niet kunnen leren om wijn te waarderen, ook al hebben we nog zo ons best gedaan.. Geef ons nog een maandje en ze is er net zo verslaafd aan als wij.

Devils peak is ook niet aan ons voorbij gegaan. ( De berg naast Table Mountain, die zelfs nog een stukje hoger is ) Om half 6 verstoorde het verschrikkelijke deuntje van de wekker onze dagelijkse, veel te korte schoonheidsslaapje alweer. Met z’n 6en zijn we met backpack, bergschoenen en alles erop en eraan, half slaapdronken in de bus gerold. John sliep nog heerlijk door in een o zo comfortabele, staande positie. We wisten echter niet helemaal welke bussen we moesten nemen en we hadden geen zin om voor een taxi te betalen, dus zijn we vanuit het centrum van Kaapstad begonnen met onze wandeling. We hebben de wandeling dus ongeveer verdubbeld, hebben een eigen weg moeten banen door de prikkelbosjes en over onmogelijke rots gebieden, waardoor we uiteindelijk al half dood aan bij het begin van onze wandelroute. Wat een geweldige route! Een uitzicht wat nog beter is dan op de ansichtkaarten, overal geweldige plekjes waar we konden rotsklimmen en een geweldige groep mensen om je heen. Het laatste half uur was echter moordend.. Half dood, overal verbrand en m’n hele benen opengereten door de prikkelbosjes, ben ik het laatste deel naar boven gekropen. Het moment dat je de top hebt bereikt en je het uitzicht ziet, ben je alleen al je pijn en vermoeidheid weer vergeten en wordt je overweldigd door de schoonheid en stilte om je heen. Toen we na 12 uur onderweg te zijn geweest, eindelijk weer beneden waren, deed alles pijn, waren we uitgedroogd en waren we zo rood als kreeften. ( vooral Jannemiek die zo slim was haar zonnebrand aan iedereen uit te lenen, maar niks zichzelf vergat.. ) Toch hebben we met een voldaan gevoel onze schoenen uitgedaan en zijn we heerlijk in een parkje gaan liggen om daar met volle teugen te genieten van een lokaal buurtfeest. Een bandje dat in de achterbak van een truck geweldig swingende muziek speelde, mensen die helemaal opgingen in hun dans en kleine kindjes die in het speeltuintje aan het spelen zijn: Geweldig!

Verder mag ik natuurlijk niet vergeten dat ik nu half beroemd ben. Eén van de mensen hier uit onze Salty Crax familie is een Engelse schrijver. Aangezien we tijdens de wandeling onze fantasie de vrije loop lieten gaan met een verhaal, vroegen we als grapje of hij ook een verhaal zou schrijven met ons als hoofdpersonen. Een paar dagen later zag je Steve opeens diep in gedachten te schrijven, met af en toe een blik naar ons geworpen. Op het moment zijn we dan ook onsterfelijk gemaakt in één van zijn creaties, afspelende in Salty Crax zelf. Geweldig!
Om ook eens iets anders te doen met de kinderen dan surfen, zwemmen en rekenles, hebben we een girlsday georganiseerd. Wel op de Afrikaanse manier, want we kregen maar weinig informatie over hoe, wat, waar, wanneer, hoe lang, niks. De plannen waren dus geweldig: Een filmpje kijken met z’n alle, nagels lakken, haar doen, brownies versieren, popcorn eten, zwemmen. Uchum, we dachten dus zoals je kunt lezen dat we echt een hele middag zouden hebben.. Daar ging het al fout, want we hadden maar 2 uur.. We moesten er dus maar het beste van maken. Het begin ging geweldig, leuke sfeer, met z’n alle dansen, nagels lakken, brownies met ijs: Echt een girlsday dus. Bij de popcorn begon het echter al fout te gaan. Met de popcorn zelf was niks mis, maar omdat ze zelf hun smaak moesten kiezen en IK die er op moest strooien… De girls wouden lekker veel ‘salt and vinegar’, dus dat is wat ze kregen, ik zat er lekker op los te strooien. Toen we op de bank zaten, zag ik opeens allemaal kindjes half stikken, hun keel schrapen en wanhopen naar hun drinken grijpen. Geen van alle zei echter iets, dus ik dacht dat ze zich aanstelden. Totdat ik zelf proefde: Ik ging half dood, zo sterk was de smaak.. Maar allemaal leuk en aardig, na allemaal 10 liter water te hebben gedronken gingen we vrolijk verder met ons korte girlsdagje. Iedereen was blij, iedereen was tevreden. Toen vroeg Rebecca opgewekt wie er wou zwemmen. Alle handjes vlogen in de lucht en iedereen stond al opgewonden op om hun zwemkleding aan te gaan trekken. TOEN ging het fout, want ergens op de achtergrond van het opgewonden gegil, hoorden we iemand zeggen dat we niet konden zwemmen. De situatie daarna: Meisjes die chagrijnig op de tafel aan het hangen waren, boos en klagend dat ze dachten dat dit een leuke dag zou worden. Wat we ook probeerden, ze wilden alleen maar zwemmen, niks anders. Uiteindelijk hebben we een paar meisjes aan het dansen gekregen, maar de rest bleef eigenwijs chagrijnig voor zich uit staren. Toen ze na 20 minuutjes weer terug naar huis werden gebracht, zagen we ze in de auto helemaal blij met z’n alle klappen. Blijkbaar was Gee zo aardig om ze toch nog naar het strand te brengen haha. Het zijn schatjes, maar als ze hun zin niet krijgen..

Oef, er is verder nog zoveel te vertellen.. We zijn nog naar de x-games geweest; Een enorm skateboard, bmx en wakeboard evenement. Duizenden mensen, vooral jongens, allemaal met een skaterlook en de passie voor deze sporten droop van ze af. Blijkbaar waren we alleen te vroeg vertrokken en zijn we de professionals misgelopen. Wat we nu zagen waren eigenlijk alleen maar valpartijen van mensen waarvan het leek alsof ze voor het eerst op een skateboard stonden. En wat een hitte.. Met water in de mond stonden we naar het heerlijk verkoelende water te staren. Als ik m’n bikini had meegenomen was ik er gelijk in gesprongen, maar om dat nou in bh te doen met duizenden mensen om je heen.. Uiteindelijk hebben we de middenweg gekozen en hebben we alleen onze benen erin gehangen terwijl we de “spectaculaire” sprongen van het beginnende wakeboarders aan het bewonderen waren.
Voor de rest hebben we nog geweldige avonden gehad: Met z’n alle naar clubs en los gegaan op de muziek, met een groep een voetbalwedstrijd gekeken van Nederland tegen Engeland ( natuurlijk heeft Nederland gewonnen ), met z’n alle naar een poolcafé, houseparty’s, met z’n alle film kijken, zeker geen saaie avonden dus. Het werk is een beetje hetzelfde gebleven, ’s ochtends rekenles geven op het schooltje, ’s middags of zwemles, of surfles. De kindjes van het zwemmen en surfen zijn en blijven echt geweldig. Ze hebben zo’n grote attitude, vooral de jongens: Slaan ze een arm om je heen ( je moet bukken om ze dat te laten kunnen ) en beginnen ze met een glimlach van hoor tot oor tegen iedereen te zeggen dat ik hun vriendin ben. Of je krijgt opeens een smakzoen in je nek.
Het blijft dus nog leuk, ik heb nog niet dat ik smacht om terug te gaan naar Nederland haha.
Op naar de volgende helft van de reis!